Sonata fis-moll

Utwór składa się z trzech kontrastujących ze sobą części i jest napisany w stylu nowoczesnym – ma bardzo bogatą harmonikę i wybitnie organową fakturę. Odznacza się drobiazgową, precyzyjną konstrukcją dźwiękową i rytmiczną wartkością przebiegu, nawiązując wyraźnie do „klasycyzującego” nurtu w muzyce ostatnich stu lat, reprezentowanego twórczością Brahmsa, Regera i Hindemitha. Jednocześnie silna chromatyzacja melodii wiąże niekiedy utwór z tradycją późnoromantyczną.

Tradycja ta jest widoczna zwłaszcza w I części (Allegro con fuoco). Część II (Andante espressivo) łączy kunszt polifoniczny z wyszukanymi połączeniami dźwiękowymi. Zawarty w niej epizod środkowy – Energico – opiera się na ruchliwych i precyzyjnych układach drobnych wartości rytmicznych.

Najbardziej energiczna i prężna rytmicznie, zbudowana w formie ronda (i przy tym najbardziej „hindemithowska” w swym kształcie motywicznym i wyrazie) jest część III. W części tej pojawiają się motywy ludowe, a wśród nich rzadko spotykany w twórczości organowej mazurek.