Sonatina koncertowa (Sonata) na fortepian

Utwór wirtuozowski, trzyczęściowy, uważany przez pianistów za sonatę, przez kompozytora zaś nazwany sonatiną ze względu na gatunek tematów i rozwój formalny. Jest to utwór o formie cyklicznej i szerokozakresowej melodyce.

I część ma formę allegra sonatowego. II część składa się z tematu i sześciu wariacji: Piu mosso, Allegro scherzando, Allegretto, Tempo poloneza, Allegro quasi presto oraz Grave. Ta część może być wykonywana jako samodzielny utwór. Za temat do tego cyklu wariacji posłużyła melodia kurpiowska A gdziez moje kónie wróne.

Melodia ta, jakkolwiek poddawana przeróżnym przekształceniom rytmicznym, występuje w coraz to innej szacie harmonicznej i ulega przekształceniom formalnym, oddalającym ją od wzorca tematycznego – powraca na koniec pod względem melodycznym do postaci pierwszej, lecz wzbogaconej harmonicznie i fakturalnie. Staje się przez to jakby apoteozą tematu i zakończeniem cyklu.

III część ma formę allegra sonatowego. Składa się z dwutematycznej ekspozycji, przetworzenia, repryzy i kody.