Oda do młodości (II)

Kantata na 4 głosy solowe, chór i orkiestrę do słów Adama Mickiewicza, skomponowana dla Związkowego Chóru Mieszanego „Surma”, w związku z jubileuszem 60-lecia jego działalności. Dzieło jest nowszą wersją pracy dyplomowej kompozytora z 1950 roku – Oda do młodośći (I).

Jakkolwiek w kantacie najważniejszą rolę spełniają partie wokalne, solistyczne i chóralne, to funkcja orkiestry jest bardzo szeroka. Pełni ona tu istotne zadania przy stworzeniu odpowiedniego nastroju dla poszczególnych części. Ma również partie autonomiczne, jak np. wstęp i łączniki orkiestrowe między poszczególnymi partiami wokalnymi i wokalno-instrumentalnymi: buduje kulminacje, rozładowuje je i jest zawsze samodzielna, tj. niezależna pod względem rytmicznym i melodycznym.

Kompozycja jest wykonywana bez przerw, jednak widocznych jest kilkanaście części, powiązanych ze sobą bądź tematycznie, bądź wspólnotą środków formotwórczych. Wstęp orkiestrowy antycypuje drugi temat końcowej dwutematycznej fugi. Kantata zawiera w postaci dokładnej lub aluzyjnej wszystkie znane formy, takie jak: wstęp, interludia, chorały, ansamble wokalne na tle orkiestry lub z chórem i orkiestrą, arie, arioza, guasi recitativa itp.

Utwór ten różni się od wersji wcześniejszej uproszczeniem solowych partii wokalnych, zwłaszcza sopranu. Partie chóralne nie uległy zmianom.