Sonata F-dur na skrzypce i fortepian
Utwór ten, znany też pod nazwą Sonata skrzypcowa, został skomponowany pod kątem potrzeb estradowych z uwzględnieniem elementów popisowych i wirtuozowskich. Pod względem formalnym nie odbiega on od formy tradycyjnej i składa się z trzech kontrastujących ze sobą części: Allegro ben moderato, Lento assai oraz Presto con fuoco.
Jest to utwór o ciekawej treści, zwłaszcza w bardzo nastrojowej części drugiej oraz pełnej namiętności i ognia części trzeciej. Logicznie powiązane ze sobą partie skrzypiec i fortepianu są traktowane równorzędnie.
Pozbawiona dłużyzn kompozycja, w sferze dźwiękowej jest przystępna, zrozumiała i jednocześnie niebanalna. Utwór został nagrodzony w 1954 roku na konkursie Ministerstwa Kultury i Sztuki.