Suita z baletu Legenda Warszawy – na orkietrę symfoniczna

Suita na wielką orkiestrę symfoniczną, zawierająca fragmenty z baletu Legenda Warszawy. Rozpoczyna się Introdukcją o charakterze spokojnej pieśni, związanej z ludową muzyką kurpiowską. Stanowi ona jakby ilustrację pradawnych czasów, w których rozgrywa się akcja. Taniec potworków, to żywa, iskrząca się lekkością groteskowa tarantella, z którą wyraziście kontrastuje Taniec rozstania, pełen sentymentalnej zadumy.

Po tańcu rozstania następuje Taniec wojenny, który jest tematem, opracowanym wariacyjnie. Każda z czterech wariacji ściśle łączy się z tematem stwarzając możliwości prawdziwego popisu zarówno wykonaniu orkiestrowemu, jak i układowi choreograficznemu.

Charakter tej części jest żartobliwy w stylu ludowym z przebijającym echem tańca „zbójnickiego”. Następujące Interludium stanowi nawiązanie do nastroju wstępu, przechodząc jednak w żywą, brawurową polkę staromiejską, kończącą całość suity. Interesujące jest w niej powolne narastanie taneczności, która dochodzi do pełnego wyrazu, stopniowo wciągając do akcji całą orkiestrę. Druga wersja utworu powstała w transkrypcji na orkiestrę dętą.