I Symfonia

W odróżnieniu od klasycznego, czteroczęściowego schematu, I Symfonia  jest trzyczęściowa. Część I (Allegro ben moderato) jest poprzedzona krótkim powolnym wstępem (Lento sostenuto), którego temat grany na rożku angielskim powraca w końcu pierwszej części w zestawieniu z tematem Allegra. Druga część Allegra ma ludowy kurpiowski charakter.

Część II (Largo pesante) wyrasta ze starych form polifonicznych, nosząc w sobie cechy Canzony i Passacaglii. Pierwszy jej temat wyrasta powoli w partii wiolonczeli i kontrabasów, a następnie zostaje rozwinięty polifonicznie przy ciągłym narastaniu dynamiki, zakończonym kontrastowym pianissimo. Środkowy fragment drugiej części wyzyskuje efektowną konstrukcję ostinato, polegającą na wielokrotnym powtarzaniu krótkiego zwrotu melodycznego w głosie basowym.

Następująca bezpośrednio trzecia część jednoczy w sobie cechy żartobliwe brakującego w symfonii scherza z finałowym charakterem ronda. Żywy i taneczny charakter finału daje sposobność kompozytorowi do wyraźniejszego oparcia się o polską melodykę ludową. Symfonia zamyka się strettą o wyraźnie optymistycznym nastroju.