Suita z baletu Legenda Warszawy – na orkiestrÄ™ dÄ™tÄ…
Utwór na orkiestrÄ™ dÄ™tÄ…. Jest to transkrypcja Suity z baletu Legenda Warszawy – na wielkÄ… orkiestrÄ™ symfonicznÄ… (1960), skomponowanÄ… przez kompozytora dla Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego. Orkiestrowa suita, zawierajÄ…ca fragmenty z baletu Legenda Warszawy, rozpoczyna siÄ™ IntrodukcjÄ… o charakterze spokojnej pieÅ›ni, zwiÄ…zanej z ludowÄ… muzykÄ… kurpiowskÄ…. Stanowi ona jakby ilustracjÄ™ pradawnych czasów, w których rozgrywa siÄ™ akcja.
Taniec potworków, to żywa, iskrząca się lekkością groteskowa tarantella, z którą wyraziście kontrastuje Taniec rozstania, pełen sentymentalnej zadumy. Po tańcu rozstania następuje Taniec wojenny, który jest tematem, opracowanym wariacyjnie.
Każda z czterech wariacji Å›ciÅ›le Å‚Ä…czy siÄ™ z tematem stwarzajÄ…c możliwoÅ›ci prawdziwego popisu dla orkiestry. Charakter tej części jest żartobliwy w stylu ludowym z przebijajÄ…cym echem taÅ„ca „zbójnickiego”. NastÄ™pujÄ…ce Interludium stanowi nawiÄ…zanie do nastroju wstÄ™pu, przechodzÄ…c jednak w żywÄ…, brawurowÄ… PolkÄ™ staromiejskÄ…, koÅ„czÄ…cÄ… caÅ‚ość suity. InteresujÄ…ce jest w niej powolne narastanie tanecznoÅ›ci, która dochodzi do peÅ‚nego wyrazu, stopniowo wciÄ…gajÄ…c do akcji caÅ‚Ä… orkiestrÄ™.