Suita z baletu Legenda Warszawy – na orkietrÄ™ symfoniczna
Suita na wielką orkiestrę symfoniczną, zawierająca fragmenty z baletu Legenda Warszawy. Rozpoczyna się Introdukcją o charakterze spokojnej pieśni, związanej z ludową muzyką kurpiowską. Stanowi ona jakby ilustrację pradawnych czasów, w których rozgrywa się akcja. Taniec potworków, to żywa, iskrząca się lekkością groteskowa tarantella, z którą wyraziście kontrastuje Taniec rozstania, pełen sentymentalnej zadumy.
Po tańcu rozstania następuje Taniec wojenny, który jest tematem, opracowanym wariacyjnie. Każda z czterech wariacji ściśle łączy się z tematem stwarzając możliwości prawdziwego popisu zarówno wykonaniu orkiestrowemu, jak i układowi choreograficznemu.
Charakter tej części jest żartobliwy w stylu ludowym z przebijajÄ…cym echem taÅ„ca „zbójnickiego”. NastÄ™pujÄ…ce Interludium stanowi nawiÄ…zanie do nastroju wstÄ™pu, przechodzÄ…c jednak w żywÄ…, brawurowÄ… polkÄ™ staromiejskÄ…, koÅ„czÄ…cÄ… caÅ‚ość suity. InteresujÄ…ce jest w niej powolne narastanie tanecznoÅ›ci, która dochodzi do peÅ‚nego wyrazu, stopniowo wciÄ…gajÄ…c do akcji caÅ‚Ä… orkiestrÄ™. Druga wersja utworu powstaÅ‚a w transkrypcji na orkiestrÄ™ dÄ™tÄ….