Suita z baletu Legenda Warszawy – na orkiestrę dętą

Utwór na orkiestrę dętą. Jest to transkrypcja Suity z baletu Legenda Warszawy – na wielką orkiestrę symfoniczną (1960), skomponowaną przez kompozytora dla Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego. Orkiestrowa suita, zawierająca fragmenty z baletu Legenda Warszawy, rozpoczyna się Introdukcją o charakterze spokojnej pieśni, związanej z ludową muzyką kurpiowską. Stanowi ona jakby ilustrację pradawnych czasów, w których rozgrywa się akcja.

Taniec potworków, to żywa, iskrząca się lekkością groteskowa tarantella, z którą wyraziście kontrastuje Taniec rozstania, pełen sentymentalnej zadumy. Po tańcu rozstania następuje Taniec wojenny, który jest tematem, opracowanym wariacyjnie.

Każda z czterech wariacji ściśle łączy się z tematem stwarzając możliwości prawdziwego popisu dla orkiestry. Charakter tej części jest żartobliwy w stylu ludowym z przebijającym echem tańca „zbójnickiego”. Następujące Interludium stanowi nawiązanie do nastroju wstępu, przechodząc jednak w żywą, brawurową Polkę staromiejską, kończącą całość suity. Interesujące jest w niej powolne narastanie taneczności, która dochodzi do pełnego wyrazu, stopniowo wciągając do akcji całą orkiestrę.