Utwór dedykowany synowi Arturowi Paciorkiewiczowi. Pierwotnie utwór został skomponowany na klarnet i fortepian (1973), jako Duet koncertujący na klarnet i fortepian.
Utwór został skomponowany na prośbę klarnecisty profesora Ludwika Kurkiewicza. Druga wersja utworu powstała w 1974 roku jako Duet koncertujący na altówkę i fortepian.
Utwór został skomponowany w wyniku zapotrzebowania koncertujących organistów na dzieło muzyczne na organy z fortepianem. Jest to duet o bardzo rzadko stosowanym zestawie instrumentów, w którym organy, a nie fortepian pełnią rolę wiodącą. Forma utworu jest czymś pośrednim między Czytaj dalej →
Dzieło zostało napisane ze specjalnym uwzględnieniem przeznaczenia pedagogicznego, dla wypełnienia luki między wielkimi wirtuozowskimi koncertami przeszłości, a koncertami nowoczesnymi, często zbyt indywidualistycznymi. Utwór z polskimi elementami ludowymi o klasycznej formie koncertu. Czytaj dalej →
II Koncert fortepianowy został skomponowany specjalnie dla znanego polskiego pianisty, Władysława Kędry, który wykonywał go z dużym powodzeniem podczas licznych koncertów w kraju i za granicą. Utwór w formie trzyczęściowego klasycznego koncertu fortepianowego, zawierający wiele trudności technicznych, wprowadzonych Czytaj dalej →
Utwór znany również jako Koncert altówkowy. Utwór został skomponowany dla syna kompozytora, altowiolisty Artura Paciorkiewicza. Jest to utwór wirtuozowski, o zwartej trzyczęściowej strukturze, z zamierzenia kompozytora pogodny i daleki od pesymizmu oraz pozamuzycznych obciążeń. Czytaj dalej →
Utwór został skomponowany dla altowiolisty Artura Paciorkiewicza, syna kompozytora, i organisty Joachima Grubicha.
Koncert powstał na zamówienie skrzypków Bogusława i Krzysztofa Bruczkowskich. Im też jest dedykowany. Jest to kompozycja trzyczęściowa bez kadencji solistycznych o fakturze bardzo wirtuozowskiej, dająca możliwości pokazania mistrzostwa obu solistów w różnorodnych partiach i zestawieniach instrumentalnych. Czytaj dalej →
Utwór został skomponowany na prośbę oboisty Jerzego Kotyczki. Jest to utwór wirtuozowski, który oprócz cech popisowych solowego instrumentu zawiera także wszystkie elementy symfoniki z równomiernym podziałem funkcji między obój i orkiestrę. Kompozycja składająca się z trzech części jest Czytaj dalej →
Znany również jako Koncert organowy II. Kompozycja powstała na zamówienie Conversatorium Organowego w Legnicy Kompozytor dopuszcza również wykonanie tego koncertu z kwintetem smyczkowym, zamiast orkiestrą. Forma utworu nawiązuje do najlepszych wzorów koncertu solowego z orkiestrą. Środki formotwórcze umiarkowanie współczesne.
Utwór powstał w związku z jubileuszowym koncertem, zorganizowanym w PWSM w Warszawie, z okazji 30-lecia pracy kompozytorskiej i pedagogicznej. Utwór składa się z trzech kontrastujących części. Część I (Moderato) nawiązuje do formy allegra sonatowego z dwiema grupami tematycznymi. Po ekspozycji następuje wirtuozowska Czytaj dalej →
Utwór został skomponowany na zamówienie puzonisty Juliusza Pietrachowicza. Utwór składa się z trzech kontrastujących części. Część I (Moderato) nawiązuje do formy allegra sonatowego z dwiema grupami tematycznymi. Po ekspozycji następuje wirtuozowska kadencja solowego instrumentu, a po niej muzyka końcowa. Czytaj dalej →
Utwór popisowy dla solisty z samodzielną partią orkiestrową. W części I wirtuozowska kadencja dla trąbki.
Pierwowzorem utworu jest Duet koncertujący na organy i fortepian (1962). Druga wersja utworu powstała jako transkrypcja na orkiestrę dętą – Koncert organowy I – na organy i orkiestrę dętą w 1975 roku.
Utwór ten w wersji na orkiestrę dętą powstał w związku z koncertem dedykowanym kadrze i rodzinom Garnizonu miasta stołecznego Warszawy, który odbył się 5.04.1976 roku w Sali Koncertowej PWSM w Warszawie. Wcześniejsza wersja utworu, jako Koncert organowy I – na organy i orkiestrę powstała w 1967 roku.
Utwór został skomponowany dla skrzypaczki Wandy Wiłkomirskiej. Jest to utwór o formie klasycznej, składający się z trzech części: allegra sonatowego z popisową kadencją, śpiewnej części II o budowie A-B-A i motorycznej części III w formie ronda. Zastosowane środki są umiarkowanie współczesne. Choć soliście nie brak okazji do efektownego Czytaj dalej →
Utwór wirtuozowski, trzyczęściowy, uważany przez pianistów za sonatę, przez kompozytora zaś nazwany sonatiną ze względu na gatunek tematów i rozwój formalny. Jest to utwór o formie cyklicznej i szerokozakresowej melodyce. Czytaj dalej →