Poszczególne części utworu kontrastują ze sobą pod względem charakteru, treści i faktury, dając pole do popisu obu instrumentom, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości technicznych i wyrazowych klarnetu.
Utwór został skomponowany w wyniku zapotrzebowania koncertujących organistów na dzieło muzyczne na organy z fortepianem. Jest to duet o bardzo rzadko stosowanym zestawie instrumentów, w którym organy, a nie fortepian pełnią rolę wiodącą. Forma utworu jest czymś pośrednim między Czytaj dalej →
Utwór został skomponowany dla flecistki Elżbiety Gajewskiej i Kwartetu Wilanowskiego już w 1974 roku. Z powodu zmiany składu kwartetu nie został ukończony i w formie ogólnie nakreślonego szkicu czekał na dokończenie aż do 1988 roku. Jest to utwór trzyczęściowy o formie sonatowej. Części Czytaj dalej →
Utwór ten, znany też pod nazwą Sonata skrzypcowa, został skomponowany pod kątem potrzeb estradowych z uwzględnieniem elementów popisowych i wirtuozowskich. Pod względem formalnym nie odbiega on od formy tradycyjnej i składa się z trzech kontrastujących ze sobą części: Allegro ben moderato, Czytaj dalej →
Utwór składa się z trzech kontrastujących ze sobą części i jest napisany w stylu nowoczesnym – ma bardzo bogatą harmonikę i wybitnie organową fakturę. Odznacza się drobiazgową, precyzyjną konstrukcją dźwiękową i rytmiczną wartkością przebiegu, nawiązując wyraźnie do „klasycyzującego” nurtu w Czytaj dalej →
Kompozycja powstała na prośbę altowiolisty Artura Paciorkiewicza, syna kompozytora i jemu została dydekowana. Utwór składa się z trzech kontrastujących ze sobą Czytaj dalej →
Utwór ten został pierwotnie skomponowany na dwoje skrzypiec, jako Sonatina na dwoje skrzypiec (1955). Wersja na dwie altówki poza tym, że jest wykonywana o kwintę niżej, nie różni się od pierwowzoru. Pomysłodawcą wykonania tego utworu na dwóch altówkach był altowiolista Artur Paciorkiewicz, Czytaj dalej →
Jest to utwór trzyczęściowy, znany też jako Sonata wiolonczelowa, dedykowany Krystynie i Romanowi Sucheckim. Pod względem formalnym nie odbiega od formy tradycyjnej. Część I (Allegro non troppo) zawiera dialog allegra sonatowego, przeprowadzony w sposób równorzędny dla obu Czytaj dalej →
Utwór wirtuozowski, trzyczęściowy, uważany przez pianistów za sonatę, przez kompozytora zaś nazwany sonatiną ze względu na gatunek tematów i rozwój formalny. Jest to utwór o formie cyklicznej i szerokozakresowej melodyce. Czytaj dalej →